 |
| Koń Andaluzyjski:** |
 |
| Główka :* po prostu :D |
środa, 30 listopada 2011
Moje najnowsze szkice :D
 |
| Klacz Rudzia :** Mój najnowszy szkic :* |
 |
| Elvis :** Kocham tego wałaszka :** Nowy szkic :** |
piątek, 28 października 2011
Polo
Polo
Historia
Gra powstała w Azji Środkowej. Do Europy dotarła w XIX wieku przez stacjonujące w Indiach wojska brytyjskie. Polo było dyscypliną olimpijską podczas czterech igrzysk olimpijskich: 1908, 1920, 1924 oraz 1936.Zasady
Celem gry jest wbicie do bramki rywala (szerokość 7,32 m) piłki, za pomocą malleta. W grze uczestniczą dwie drużyny, liczące po 4 zawodników, rozgrywające mecz konno. Boisko o wymiarach 275 m x 183 m jest zazwyczaj trawiaste. W polo można grać również na boiskach o wymiarach 100 m x 50 m, wówczas jest to "arena polo", a gra się po 3 zawodników. W meczu rozgrywa się od 4 do 8 części trwających 7,5 minuty tzw. czakerów, 6,5 minut na arena polo. Między nimi są 3-minutowe przerwy, które zwykle wystarczają na zmianę konia. Zawodnik, grający w polo posiada zwykle 4 konie podczas meczu. Za każdym razem po wbiciu piłki do bramki, czyli zdobyciu ,,gola", zawodnicy zamieniają się połowami.Ponieważ
jest to męcząca i urazowa gra, wykorzystuje się do niej najczęściej
konie pełnej krwi angielskiej lub konie argentyńskie. W klubach
sportowych konie rozgrywają tylko od 2 do 5 sezonów.W Polsce istnieje kilka klubów polo, m.in. na południowych obrzeżach Warszawy: we wsi Obręb BUKSZA, we wsi Jaroszowa Wola WARSAW POLO CLUB. Na północnych obrzeżach Warszawy znajduje się ŻURAWNO Polo. Pod Poznaniem - Wielkopolski Polo Club Ocieszyn oraz Sowiniec Polo Club.
Western riding :
Western riding
Historia western riding w Polsce
- W 1990 roku powstało stowarzyczenie "VAQUEROS-Wielkopolski Klub Miłośników Jazdy Western" organizujący szkolenia i zawody western riding. Twórcą Klubu jest Marek Breś.
- W 1992 roku powstał ośrodek Western Riding Training Center FURIOSO w Starych Żukowicach przez Annę i Aleksandra Jarmułów.
- W 1998 roku zostało powołanie "Polskiego Stowarzyszenia Western Riding" przez Aleksandra Jarmułę i Wojciecha Adamczyka w oparciu o ośrodek westernowy "Furioso" w Starych Żukowicach k. Tarnowa. Z inicjatywy Jerzego Pokoja twórcy Western City
- 2002 roku powstała "Polska Liga Western i Rodeo", stowarzyszenie zajmujące się promowaniem westu rekreacyjnego i sportowego.
Sprzęt
W jeździe w stylu western riding, używa się innego sprzętu, niż w jeździe w stylu klasycznym. Siodło westernowe (a właściwie kulbaka westernowa) jest głębsze od tradycyjnego i ma wysokie łęki zapewniające wygodny dosiad i oparcie podczas pracy z lassem. Posiada z przodu tzw. horn (róg) służący do przytrzymania się w przypadku gwałtownych manewrów oraz do wiązania liny w konkurencjach z cielakami.Istnieje cała gama siodeł kowbojskich, w zależności od czasu i terenu użytkowania różnią się masą, głębokością i rozmiarem rożka. Wzór siodła zależy od rodzaju jazdy: inne do pracy z lassem, inne do wydzielania krów ze stada i inne w różnych dyscyplinach sportowych. Istnieją jeszcze siodła typu wszechstronnego oraz do pracy na ranczach.
Siodła kowbojskie często są zdobione. Skórę wytłacza się w roślinne wzory i okuwa mosiądzem lub srebrem. Na południowym zachodzie Stanów Zjednoczonych strzemiona okrywano dodatkowo tzw. tapaderos – rodzajem skórzanego pokrowca chroniącego buty przed kolczastymi krzewami, deszczem i śniegiem.
W jeździe westernowej stosuje się przeważnie kiełzno typu pelham. Przy doborze odpowiedniego, należy pamiętać o różnorodności ich budowy i funkcjonalności. Istotną rzeczą jest długość i kształt czanek, oraz kształt wędzidła. W stylu western stosuje się również bosal (do szkolenia młodych koni) i hackamore, bezwędzidłową uzdę działającą przy pomocy dźwigni na żuchwę konia. W trakcie zawodów, jeździec jest ubrany w jeansy, koszule z długim rękawem oraz kapelusz. Elementem opcjonalnym są czapsy.
Konkurencje
Na przestrzeni wielu lat z typowo roboczego użytkowania koni, rozwinęła się dziedzina sportów pod patronatem American Quarter Horse Association (AQHA) i pokrewnych jej organizacji oraz Professional Rodeo Cowboy Association (PRCA ), a także Cowboy Mounted Shooting Association (CMSA) i Extreme Cowboy Association (EXCA). Konkurencje western riding można podzielić na 3 grupy: techniczne, szybkościowe oraz konkurencje z bydłem.
- Konkurencje techniczne
- W tzw. westcie sportowym najważniejsze jest zaprezentowanie technicznych możliwości konia oraz dokładność wykonania zadań. Najważniejsze konkurencje to:
- reining (jedyna westernowa konkurencja uznana przez FEI)
- super horse
- trail
- western pleasure
- western horsemanship
- Konkurencje szybkościowe
- rozgrywane na czas; szybkość ukończenia przejazdu decyduje o wygraniu konkurencji
- Konkurencje z bydłem
- rozgrywane z różnego rodzaju bydłem domowym; jego wielkość i wiek zależy od konkretnej konkurencji.
- alley
- calf roping
- cutting
- ranch sorting
- working cow horse
- steer wrestling
- steer wrestling – zmodyfikowany
- team penning
- Konkurencje nietradycyjne
- Extrema Cowboy Race – bieg terenowy połączony z przeszkodami i zadaniami z konkurencji superhorse
- Cup Race' – trudniejsza wersja Barrel Race; oprócz szybkości istotnym elementem jest precyzja kierowania w pełnym galopie oraz zgranie konia z zawodnikiem; występuje tutaj strefa i czynnik dyskwalifikacji
- Keyholle Race – konkurencja na czas wykorzystująca elementy z reiningu
- Shoting Race – konkurencja strzelecko-jeździecka
Rodeo
Rasy koni
Typowe konie wykorzystywane w western riding to:Organizacje
Western riding jest sportem, mającym swoje korzenie w Ameryce Północnej, co spowodowało przyjęcie modelu związków sportowych typowego dla Stanów Zjednoczonych, czyli istnienia wielu konkurencyjnych organizacji zajmujących się organizowaniem zawodów i rozwoju sportów. Główne związki sportowe zajmujące się konkurencjami western:- polskie:
- Polska Liga Western i Rodeo
- Stowarzyszenie Sportowe Western Riders
- Polish Quarter Horse Association
- Wielkopolski Klub Miłośników Jazdy Western – Vaqueros
- międzynarodowe:
Woltyżerka :
Woltyżerka
Współczesna woltyżerka nie jest jednak wyłącznie odrębną dyscypliną; podobnie jak w czasach dawniejszych, stanowi często element przygotowań w uprawianiu innych dyscyplin jeździeckich: jako element nauki jazdy konnej początkujących oraz jako część treningu dla zaawansowanych.
Historia dyscypliny
Początki popisów akrobatycznych i tanecznych wykonywanych na przemieszczającym się koniu sięgają starożytności. Przez wieki uprawiane były także dla zapewnienia sprawności poruszania się na koniu podczas walki. Obecna nazwa wywodzi się z czasów renesansu i pochodzi od francuskiego słowa "la Voltige" ("voltiger") (akrobacja; podlatywać). W epoce renesansu woltyżerka stanowiła część musztry jeździeckiej oraz była ćwiczeniem zwinności uprawianym przez szlachtę i rycerstwo[1][3].W latach 20. XX wieku do uprawiania woltyżerki, będącej domeną szkoleniowców wojskowych, dopuszczono dzieci i młodzież, dzięki czemu stała się ona sportem umożliwiającym kontakt z koniem od najmłodszych lat. W roku 1920 dyscyplina woltyżerki pojawiła się jednorazowo na Igrzyskach Olimpijskich w Antwerpii.
Współczesna woltyżerka ma swoje korzenie w Niemczech, gdzie w czasach powojennych zaczęto traktować ją jako przygotowanie młodzieży do uprawiania sportów konnych. Organizacja FEI uznała woltyżerkę za dyscyplinę oficjalną w roku 1983. W tym samym roku rozegrano w Niemczech pierwsze drużynowe zawody woltyżerki, a w roku 1986 – pierwsze indywidualne. Pierwsze Mistrzostwa Europy odbyły się w roku 1984 w Austrii. Woltyżerka pojawiła się także na Igrzyskach Olimpijskich w Los Angeles (1984) i w Atlancie (1996), lecz jedynie jako konkurencja pokazowa.
Konkursy woltyżerki
-
- Ta sekcja opisuje sytuację w Polsce. Zasady w innych krajach mogą się różnić.
- program obowiązkowy – dla zawodników indywidualnych i zespołowych, należy w określonym czasie wykonać określone ćwiczenia, których ocena podobna jest do oceny w konkusach gimnastyki akrobatycznej;
- program dowolny – złożony z dowolnych ćwiczeń w układzie;
- program techniczny – dla zawodników indywidualnych i par, obecny w zależności od poziomu trudności konkursu.
Woltyżerka w Polsce
Dyscyplina woltyżerki pojawiła się w Polsce w latach 80. XX wieku, chociaż podobnie jak w innych krajach, treninigi woltyżerskie obecne były wcześniej, na przykład w sekcji sportowej Stada Ogierów w Sierakowie[5]. Pierwszymi uprawiającymi ją jako odrębną dyscyplinę były zawodniczki sekcji akrobatyki sportowej działającej przy Stadninie Koni w Jaroszówce. Trenerka sekcji, Hanna Kaczyńska, we współpracy z trenerem i zawodnikiem ujeżdżenia Andrzejem Sałackim, pomysłodawcą wprowadzenia tej dyscypliny w sekcji, w niespełna pół roku przygotowali zawodniczki do startu w Mistrzostwach Świata w Szwajcarii (1986). Drużyna sekcji woltyżerki z Jaroszówki w kolejnych latach odnosiła sukcesy, m.in: dwa brązowe medala Mistrzostw Świata w Ebreichsdorf (Austria, 1988 r.), w Heilbronn (Niemcy, 1992 r.) i brązowy medal Mistrzostw Europy w Hadze (Holandia, 1993 r.)[6][7]. Sukcesy te spowodowały zainteresowanie dyscypliną w kraju i utworzenie kolejnych sekcji woltyżerki w Ochabach, Łącku i Józefinie. Prowadzona przez Jana Ratajczaka sekcja z Klubu Jeździeckiego Aromer w Józefinie w roku 2003 zdobyła brązowy medal Mistrzostw Europy we Francji (w Saumur)[1][7]. Polska była też gospodarzem Mistrzostw Europy w Woltyżerce w roku 1989 w Drzonkowie i w roku 2001 w Poznaniu.
Dresaż:
Ujeżdżenie
Ujeżdżenie (też: dresaż, z fr. dressage – tresura) – olimpijska dyscyplina jeździecka wspierana przez Międzynarodową Federację Jeździecką (FEI). W nowoczesnym ujeżdżeniu, jeździec i koń wykonują serię określonych wcześniej ruchów, zwanych figurami na czworokątnej arenie, zwanej czworobokiem[1]. Znajomość podstaw tej dyscypliny jest konieczna przy uprawianiu innych dyscyplin jeździeckich, np. skoków. Ujeżdżenie jest też jedną z trzech prób, jakie obejmuje WKKW.
Historia dyscypliny
Zainteresowanie rozwijaniem naturalnych możliwości konia sięga starożytności. W XVI wieku powstała klasyczna szkoła jazdy, w której najpierw szkolono konia "z ziemi" przy pomocy długich wodzy. W XIX wieku popularność zyskało ujeżdżenie, na którego kształtowanie wpływ mieli jeźdźcy z Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Wiedniu oraz Cadre Noir we Francji[3].Pierwsze zawody zorganizowano w 1873 roku w Bratysławie w celu utrwalenia schematu klasycznego jeździectwa i przedstawienia najważniejszych celów treningu młodego konia wierzchowego. Od 1963 roku rozgrywane są Mistrzostwa Europy, a od 1966 – Mistrzostwa Świata[3].
Od początku lat 80. XX w. wprowadzono programy dowolne z muzyką (tzw. Kür). Jeździec wykonuje w nich własny program ułożony z określonego zestawu ruchów i figur (w zależności od klasy trudności programu) z odpowiednio dobranym podkładem muzycznym; program dowolny zawiera jednakże określone elementy obowiązkowe
Cele ujeżdżenia
Celem ujeżdżenia jest harmonijny rozwój naturalnych możliwości i zdolności konia zrównoważonego, elastycznego, dobrze i szybko reagującego na polecenia. Szkolenie konia powinno prowadzić do doskonalenia jego naturalnej równowagi, zachowania elastyczności ruchów oraz wyrobienia posłuszeństwa i chęci współpracy z jeźdźcem. Koń i jeździec powinni reprezentować wspólnie harmonię i elegancję, płynność ruchów, spokój, równowagę i wzajemne porozumienie. Wyszkolenie konia ujeżdżeniowego wymaga cierpliwości, wyczucia jego psychiki i wielu lat treningu"Koń powinien pozwolić jeźdźcowi wygodnie siedzieć, reagując posłusznie i z zaufaniem na pomoce pozostając całkowicie wyprostowany w ruchu po liniach prostych i odpowiednio wygięty przy jeździe po łukach. Powinien sprawiać wrażenie, że wykonuje stawiane mu zadania z własnej woli."
Do ujeżdżenia wykorzystuje się prawie wszystkie współczesne rasy koni gorącokrwistych, choć najczęściej obserwuje się konie hanowerskie i lipicańskie
Zawody w ujeżdżeniu
Konkursy
Konkursy ujeżdżenia odbywają się w skali międzynarodowej i krajowej. Konkursy krajowe podzielone są na klasy (według stopnia trudności): L, P, N, C, CC i CS. Każda klasa dzieli się na programy opisujące obowiązkowe ruchy, jakie zawodnik i koń powinni wykonać na czworoboku. Zawody organizowane przez FEI w ramach mistrzostw świata, kontynentu, a także igrzysk olimpijskich rozgrywane są w formule konkursów Grand Prix, Grand Prix Special i Grand Prix Kur (dowolny)We wszystkich klasach, jeździec i koń prezentują figury i chody (zebrane, robocze, pośrednie, wyciągnięte): stęp, kłus i galop, płynne przejścia pomiędzy chodami oraz zmiany tempa. W zależności od poziomu trudności konkursu, obecne są też inne elementy programu, np. ciąg, lotna zmiana nogi (co cztery/trzy/dwie/jedno foule), pasaż, piaff, piruet. "Wszystkie ruchy konia winny być wykonane przy użyciu niewidocznych pomocy i bez widocznego wysiłku ze strony zawodnika". Konkursy w niższych klasach oceniane są przez jednego sędziego; w klasach wyższych oceny wystawia trzech lub pięciu sędziów. Sędzia ocenia zawodnika na 10-punktowej skali. Ocena końcowa zawodnika jest sumowana i podawana w procentach; zwycięża ten, którego wynik jest najwyższy. Kobiety współzawodniczą z mężczyznami.
Areny zawodów
Konkursy w ujeżdżeniu rozgrywane są na piaszczystym (czasem trawiastym) czworoboku o wymiarach 20 × 40 m (niższe klasy) lub 20 × 60 m (wyższe klasy). Czworobok jest oznaczony 12 tablicami z literami, które umieszczone są na ogradzających plac szrankach (niskich białych płotkach). Litery wskazują miejsca wykonania figur (koła, wolty, ósemki, wężyki i serpentyny) i innych elementów programu. Po wjeździe na czworobok, zawodnika obowiązuje ukłon.Strój i rząd
Strój zawodnika i rząd konia określają przepisy jeździeckie. W zawodach wyższej rangi, strój zawodnika składa się obowiązkowo z: czarnego lub granatowego fraka (na zawodach regionalnych i do klasy CC może to być marynarka), cylindra, białych lub kremowych bryczesów, plastronu lub krawata, rękawiczek, długich czarnych butów i ostróg. Ochronne nakrycie głowy (kask) jest dozwolone we wszystkich klasach i obowiązkowe dla juniorów. Jeźdźcy uprawnieni do noszenia munduru mogą w nim występować na zawodach, zamiast ukłonu obowiązuje wówczas salutowanie. W niższych klasach wymagane jest kiełznanie wędzidłowe, w wyższych – munsztukowe. Obowiązuje siodło ujeżdżeniowe, czyli o wydłużonych tybinkach, do jazdy na długich puśliskach. Używanie bata (tylko ujeżdżeniowego – do 120 cm dla koni i 100 cm dla kuców) jest dozwolone jedynie na zawodach krajowych. Nie dopuszcza się stosowania wytoków, napierśników i innych środków pomocniczych, nawet ochraniaczy nóg końskich czy bandaży. Koń musi być zadbany i czysty, a jego grzywa zapleciona.Dyscyplina dla niepełnosprawnych
Dyscyplina ujeżdżenia, jako jedyna dyscyplina jeździecka, od roku 1996 stanowi część igrzysk paraolimpijskich. Od roku 2006 dyscyplina ujeżdżenia dla osób niepełnosprawnych jest także regulowana przez FEI, która jest jedyną międzynarodową federacją nadzorującą obie odmiany konkurencji. Organizowane są zawody krajowe i międzynarodowe. Podobnie, jak w dyscyplinie powożenia, zasady rozgrywania konkursów pozostają niezmienione, a współzawodnicy są dobierani w grupy w zależności od ich siły i sprawności fizycznej dla sprawiedliwej konkurencji. Zgłoszenia rozpatrywane są przez FEI indywidualnie i na ich podstawie dopuszcza się używanie dodatkowych pomocy.
Mistrzowie
Jedną z najbardziej utytułowanych zawodniczek światowej czołówki w ujeżdżeniu jest Holenderka Anky van Grunsven, która zdobyła złoto na igrzyskach olimpijskich w Sydney (2000), w Atenach (2004) i w Pekinie (2008).W Polsce do czołówki należą m.in.:
- Anna Bienias,
- Justyna Dysarz (8 złotych, 8 srebrnych i 6 brązowych medali imprez mistrzowskich),
- Katarzyna Milczarek (wielokrotna mistrzyni Polski, w roku 2009 wygrała konkursy Grand Prix oraz Grand Prix Kur w Pucharze Świata)
- Małgorzata Morsztyn (1995-1998 zdobyła medale Mistrzostw Polski; w roku 1999 zajęła I miejsce Halowych Mistrzostw Polski, II miejsce Mistrzostw Polski; w roku 2000 zdobyła I miejsce Mistrzostw Polski[potrzebne źródło]; w roku 2001 wzięła udział w finale Pucharu Świata w ujeżdżeniu, zajęła 11-ste miejsce),
- Michał Rapcewicz (dwukrotny Mistrz Polski 2007, 2008 r. i brązowy medalista 2006 r., olimpijczyk 2008),
- Żaneta Skowrońska (wielokrotna medalistka Mistrzostw Polski: Młodych Jeźdźców 2000 r., Seniorów 2001, 2002 r.; wicemistrzyni 2003, 2006 r.; medal brązowy 2004, 2005 i 2007 r.),
- Teresa Tomaszewska (wielokrotna medalistka mistrzostw Polski)[potrzebne źródło],
- Maja Wieczorek (czołowa zawodniczka młodej kadry)[potrzebne źródło]
Subskrybuj:
Posty (Atom)